Terwijl ik dit korte dagboek schrijf lig ik op de onderste verdieping van mijn stapelbed in de nachttrein naar de noordelijk gelegen stad Sapa. Nouja stad? Volgens mij is het meer een groot dorp maar wel een in misschien wel de mooiste provincie van Vietnam genaamd Lao Chi.
Voor het verhaal, Stefanie ligt bovenop in het stapelbed en op dit soort momenten prijs ik mij zielsgelukkig met de Nederlandse Spoorwegen. De treinrails hier loopt dwars door de woonwijken heen op maximaal 3 meter van woningen. Wanneer er geen trein rijdt, rijden mensen met bromfietsen langs het spoor. Safety first! Maar wie iets van de wereld wil zien moet soms accepteren dat er minder luxe is en dat er minder vaak gedoucht kan worden tussen de bedrijven door. Op dezelfde kamer, correctie, in dezelfde coupe van 2×2,5 ligt een Frans koppel. Daar gaat de Quality time, shit! Gelukkig hebben ze normen en waarden (lees: hygiëne) waardoor het prima te verdragen is. Ze claimen beide niet te snurken dus dit wordt een te gekke reis. In tegenstelling tot ons gaan ze op de bonnefooi naar Sapa in de wetenschap dat er altijd wel een hostel of een hotel vrij is. Er is zelfs een mogelijkheid om bij lokale mensen te slapen. Wij, voornamelijk ik, wil altijd controle hebben en boek enkele dagen van tevoren een hotel. Stefanie is veel ‘stoerder’ en schermt met het feit dat er altijd wel ergens plek is. Ik moet nog veel leren op dit gebied. Mijn ‘schermen met feiten’ is de website Booking.com en de reviews op Tripadvisor.
Dat terzijde.. 22:00 uur Vietnamese tijd vertrokken, 05:30 uur aankomst in Lao Chi. Een lange, hobbelige, door Airco gekoelde reis met catering welke bier, cola en Pringles bieden. Wat heb je nog meer nodig? Ok, 1 ding, Fox Sports FC Twente – PSV in glasvezel kwaliteit, aub. Tijdens het typen van deze alinea komt de vriendelijk maar enigszins dwingende cateringmedewerker voor de 8(!) maal voorbij met de vraag in haar steenkolen Engels: ‘Beer? You want cold beer? Come on, you in Vietnam’. Verlegen maar met een glimlach weiger ik wederom. Terwijl ze wegloopt mompelt ze nog iets in het Vietnamees.
Terwijl ik hier lig kom ik tot de conclusie, bevestig ik intern nogmaals, dat ik een luxepaard ben. Een prinsje wat alles heeft wat zijn hartje begeert. Vietnam is een openbaring, in alle facetten. De armoede, veelal onder ouderen, raakt mij. Rijkdom en armoede wisselt zich elke paar meter af en de Vietnamees is in staat om alles te verkopen voor een paar Dong. Onderhandelen zit er met de paplepel in gegoten. Een onderhandeling tussen Stefanie en een lokale verkoopster gaat op het scherpst van de snede. De oude Casio rekenmachine komt uit de bureaulade vandaan waarop de Vietnamese dong de handelsvaluta is. Mijn vader leerde mij ooit dat je bij onderhandelingen bereid moet zijn om te kunnen weglopen. Zo geschiedde maar wij ‘wonnen’ en een typische Vietnamese ‘chill’ korte broek is de eerste binnen gehengelde prijs.
Nog even terug naar Hanoi, de stad waar onze reis begon. 48 uur Hanoi was voldoende. Met een temperatuur van 30+ en een luchtvochtigheid van 98% een klamme stad. Wel een stad met vreselijk veel indrukken voor mij als mens. Het verkeer is chaos, iedereen claxonneert en verkeersregels kent men niet. Een verkeerslicht wordt genegeerd ongeacht de kleur en een voetgangersoversteekplaats is symbolisch. Gek genoeg weinig tot geen omgevallen. Ik denk dat als je allemaal als gekken rijdt je automatisch wel anticipeert op je medeweggebruikers. Er rijden hier meer dan 1 miljoen bromfietsen/motoren. De Vietnamees kan hier alles op vervoeren. Echt alles. Het record is 4 mensen en een kip. Verder voornamelijk fruit, televisies, dieren en zelfs een bromfiets met 25 verpakkingen met luiers. Naast het chaotische verkeer eet iedereen op straat op kleine kinderkrukjes, lopen er veel mensen met mondkapjes vanwege de luchtverontreiniging en hangt er elke paar meter een andere etensgeur, de een nog sterker dan de andere. De positieve noot is de Vietnamees als mens. Ik heb nog nooit zulk vriendelijk volk meegemaakt. Ze zijn gastvrij, oprecht geïnteresseerd en bijzonder beschaafd. In het park, bij het Hoam Kiem meer, werden wij door een advocaat en een journalist aangesproken. Dit getrouwde stel kwam naast ons zitten op een publiek bankje en middels Google Translate kwamen wij tot een mooi gesprek. De man, advocaat, antwoordde op de vraag wat hij over Nederland wist: ‘Arjen Robben’. Een goed antwoord, een PSV’er kennen is erg waardevol en getuigt van veel wijsheid en kennis. Daarnaast leerden wij wat over de heilige schildpad uit het meer. Verder worden Stefanie (183 cm) en ik (193 cm) als reuzen aangezien. Mensen wijzen en groeten ons alsof we beroemd zijn. Ook kijken ze steeds naar mijn onderlichaam. Ik vermoed niet vanwege mijn atletische bouw maar vanwege de leliewitte kleur. Dit zal over 4 weken beter zijn althans van melkfleswit naar heel donkerwit gok ik. It ain’t easy being a ginger.
Aangekomen is Sapa hebben we nog een busreis van een uur voor de boeg. We zitten in eenpersoons bus van Mercedes voor 12 personen. De Vietnamese bestuurder lukt het om er 16 te vervoeren, joepie! Later meer, nu eerst ontbijt en genieten van het uitzicht.
