Start IUI-traject

Poeh lastig hoor… Jullie een kijkje geven in ons leven vind ik natuurlijk niet zo erg. Maar dit onderwerp is toch wel erg privé. Toch wil ik het heel graag met jullie delen. Waarom? Omdat ik het fijn vind mijn verhaal op “papier” te kunnen zetten en vooral om jullie te informeren hoe zoiets gaat.

Iedereen die mij kent weet dat mijn grootste liefde (na Bernd natuurlijk) reizen is. Elke reis hou ik een blog bij met mijn avonturen. Omdat ik vaak complimenten krijg over mijn manier van schrijven en ik het ook heel leuk vind om te doen heb ik besloten om jullie ook mee te nemen op deze “reis”.

Wij gaan namelijk beginnen met een IUI-traject. Ja, dat betekent dat we (nog) niet zwanger zijn.

De pil

In september 2019 hebben wij door Zuid-Afrika gereisd. De laatste dag in Zuid-Afrika is ook de allerlaatste keer dat ik de pil zal nemen. Wij willen graag een kindje namelijk. Omdat ik al zo’n 20 jaar (nog langer waarschijnlijk) aan de pil ben moet mijn lichaam “ontpillen”. Mijn lichaam en mijn cyclus zijn gewend aan de pil en dit moet er uit. Ongeveer in februari-maart 2020 merk ik dat ik regelmatiger ongesteld word en dat mijn maandelijkse buikpijn ook weer in alle hevigheid terug is. Die buikpijn is niet leuk maar het is wel fijn te merken dat ik een steeds normalere cyclus krijg.

Mijn beste vriendin is in februari bevallen van haar eerste kindje. Nooit gedacht dat zij eerder een kindje zou hebben dan ik. Natuurlijk gun ik het haar 100% en het is een prachtige baby met een enorme bos haar! Zij was binnen een maand zwanger. Ik heb nooit de illusie gehad dat ik zo snel zwanger zou zijn maar ik ben nu al 9 maanden van de pil af dus het zou nu wel eens moeten gebeuren…!

Elke maand doe ik ovulatietests om te zien op welk moment mijn eisprong is en op welk moment we het het beste kunnen doen. Gelukkig test ik wel elke maand positief, dat wil dus zeggen dat ik elke maand een eisprong heb. Erg belangrijk 🙂

Juli

Inmiddels zijn we in juli aangekomen en ik word gewoon elke maand ongesteld. Super hoor een vrij regelmatige cyclus, maar ik zou het nog leuker vinden als die niet kwam. Inmiddels hebben we contact opgenomen met het ziekenhuis. We zijn al bijna een jaar bezig. Ik ben ook al bijna 35 dus we vinden dat er actie moet komen. We doen onderzoeken, ik krijg een inwendige echo en bloedonderzoek en Bernd laat zich ook controleren. Alles is helemaal prima dus daar ligt het niet aan. We zouden mogen beginnen met een IUI-traject maar omdat de kans op een spontane zwangerschap nog erg groot is mogen we ook nog even proberen op de natuurlijke manier zwanger te worden. Wanneer dit niet lukt en we er genoeg van hebben mogen we terugkomen.

September

In september word ik ineens niet ongesteld! Zou het dan nu eindelijk….? Maar nee, ik lig die nacht weer wakker van de enorme buikpijn en inderdaad een dag later ben ik ongesteld. Wat een tegenvaller!!

Ik doe nog elke maand de ovulatietests. Inmiddels ben ik wel overgestapt op de duurdere variant van ClearBlue (nee dit is geen reclame ;)) omdat die toch echt wel beter en duidelijker zijn dan de goedkope van de Action. Ook hou ik in 2 apps alles bij. Wanneer ik ongesteld word, wanneer ik een positieve ovulatietest heb, wanneer ik andere pijntjes of aanwijzingen denk te voelen…

December

In december 2020 nemen we de stap: we gaan een IUI-traject starten. Vlak voor kerst moet ik naar het ziekenhuis want ik krijg “prikles”. Nou kan ik hele operaties zien op tv, maar een prik? Jakkie! Dan kijk ik nooit. Nu moet ik mezelf gaan prikken. Ik ben bloednerveus. De assistente is super aardig en legt alles duidelijk uit. We gaan oefenen met het mengen van de poeder en het vloeistof en ik moet mezelf een keer prikken. Ik zit helemaal te trillen van de zenuwen, wat vind ik dit eng! Gelukkig valt de prik 100% mee, je voelt het nauwelijks en het mengen gaat ook wel. Dit kan ik wel.

Ik krijg een hele doos buisjes mee naar huis, voldoende prikken en een containertje voor alle troep, een hele tas vol dus.

Eerst moet ik wachten tot ik ongesteld word, dan moet ik direct het ziekenhuis bellen voor een afspraak en dan moet ik een dag later beginnen met hormonen (Menopur 75) prikken… Helaas word ik een paar dagen later ongesteld. Dit was voorlopig de laatste kans op spontaan zwanger worden en we hadden het gevoel dat het deze keer raak was… Maar helaas is dat dus toch niet het geval.

Ik moet mezelf 8 keer prikken, dan moet ik naar het ziekenhuis voor een follikel test. Daar gaan ze kijken of de follikel (eiblaasje) groot genoeg is om IUI toe te passen. Wanneer de follikel groot genoeg is moet ik nog 1 keer prikken met Pregnyl, dit is een eisprong opwekker. In het ziekenhuis zal ik dan het vervolg van het traject horen.

Het grootste nadeel aan IUI is dat je grotere kans hebt op een meerling. Om eerlijk te zijn vind ik dit wel heel eng. Natuurlijk zal ik heel blij zijn als ik zwanger zou zijn, maar op een tweeling (of meer) hoop ik toch niet…

De eerste prikdag is…. morgen! Hoe dit ons zal vergaan kun je lezen in de volgende blog.