M’n huisje kwijt
Omdat Jonathan net zijn minor op Bali (Indonesië) begonnen is, leek het mij leuk om samen wat tijd door te brengen. Vanuit Kuching vloog ik voor een tussenlanding naar Kuala Lumpur. Echter had de eerste vlucht gelijk al meer dan een uur vertraging dus door als een debiel over het vliegveld te rennen nog net mijn aansluiting gehaald. Aangekomen op Bali sta ik bij de bagageband te wachten op mijn huisje (backpack). Na ruim anderhalf uur wachten en ongeveer negenduizend gretige toeristen hun bagage van de band te zien grissen besef ik mij dat ik de vlucht wél heb gehaald, maar mijn bagage niet. Een AirAsia-miep kon mij vertellen dat mijn backpack nog in Maleisië lag en zou de volgende ochtend naar mijn ‘hotel’ worden gebracht. Moe, gefrustreerd en pisnijdig in de stromende regen een veel te dure taxi genomen naar mijn zogenaamde ‘hotel’. De hotelkamer behelsde niet meer dan een bed met smerige lakens, een badkamer zonder toiletrol of spiegel en de airco maakte meer herrie dan een Boeing 747. Bij het ontbreken van internet was ik al helemaal over de zeik en ben maar gaan slapen.
Leeuwarden in Indonesië
De dagen erna waren gelijk al stukken beter. Bij Jonathan en zijn Duitse kamergenoot op de hotelkamer geslapen in het hotel en omringd door Nederlandse studenten die vanuit Stenden Leeuwarden enkele maanden ‘studeren’ op Bali. De dag erna gelijk een excursie. Als enige afgestudeerde (HAHA) stiekem de bus mee ingeslopen en heerlijk genoten van de excursie naar het platteland van Bali. Aangezien Jonathan een lang weekend had, besloten we om een scooter te huren en naar mooie plekjes te rijden. Afgezien van de tropische buien (het is nu moesson hier) genoten van de wonderschone natuur en geslapen in een traditionele Indonesische bungalow met uitzicht op een vulkaan met vulkaanmeer. Aangezien het laagseizoen is en het om de haverklap stortregent zijn we bijna de enige toeristen in dit gebied.
Jonathan en ik hebben samen voor een maand een scooter gehuurd. Jonathan achterop navigeren en ik – net als in de rest van Azië – tussen een wirwar van scooters, auto’s, vrachtwagens en karren volgestouwd met kippen proberen te manoeuvreren. Op de terugreis naar Denpasar, de hoofdstad van Bali op een prachtig Indonesisch ritueel gestuit. Het ging waarschijnlijk om een begrafenis. Honderden mannen en vrouwen in traditionele kledij lopend door de straten om de dode de laatste eer te bewijzen, een prachtig gezicht en een traktatie voor m’n cameralens.
Drie maanden later…
Ik ben nu op de dag af drie maanden op avontuur. Hoewel ik vreselijk zin heb om mijn dierbaren weer te zien, in m’n eigen bed te slapen en een broodje kaas te eten gaat me het uitstekend af. Ik ben op mezelf aangewezen en als ik problemen heb ben ik de enige die ze kan oplossen. Ik heb nu in drie maanden meer over mezelf en de wereld geleerd dan in al die jaren studeren. Elke dag vragen mensen of ze met me op de foto mogen, waar ik vandaan kom, hoe oud ik ben en waar ik allemaal al geweest ben. Het feit dat wij in Nederland leven en de vrijheid hebben om de hele wereld over te reizen moet naar mijn mening door veel meer mensen worden gekoesterd. Wanneer ik precies naar huis ga weet ik nog niet precies en al helemaal niet wat ik daar moet gaan doen, in m’n hoofd ben ik al bezig met het plannen van een nieuwe reis.