Dit typende realiseer ik mij dat er alweer een week voorbij is op Vietnamese grond. De indrukken zijn immens en de variatie in dit land onbeschrijflijk groot. We zitten op dit moment op een speedboot richting het vaste land. We gaan naar Ninh Binh en slapen daar in een home stay bij Vietnamezen met het mooiste uitzicht van de omgeving, althans volgens Google. De schipper van de speedboot is het Vietnamese type verlaagde Tupperware auto met neonverlichting en bontkraag. Ook zonder handen rijden en rakelings langs andere boten knallen krijgen wij ongevraagd aangeboden van zijn overgecompenseerde karakter. Miskend in zijn jeugd vermoed ik. Zijn ‘skills’ toonde hij verder door met hoge snelheid te duelleren met de woeste golfen van Zuid-Chinese zee. Dit kan niet goed gaan, dat weten we allemaal en ja hoor… een golf wordt de boot te machtig en slaat een hele klets zeewater de boot in. Gelukkig is de schipper zeiknat en hebben wij op natte slippers een leuk verhaal te vertellen. Heerlijk, even een grote schep zout zeewater op die nonchalante houding. Karma? Enfin, de schipper kiest eieren voor zijn geld en mindert als een boer met kiespijn in testosteron en snelheid. Uit frustratie en met een schamele glimlach voegt hij de grote, boze, woeste zoute zee nog wat Vietnamese scheldwoorden toe. Like he cares.
De afgelopen dagen hebben we door gebracht in het rotsachtige en met palmboom gevulde Cat Ba. Een beauty van een omgeving. De reis om feitelijk op het eiland te komen was een van een lange adem. Van kinds af aan kan ik niet goed tegen weinig slaap. Naast eten en drinken strijdt een goed nachtrust om een eerste plek in de primaire levensbehoefte bij mij. OK, en een stabiele WIFI verbinding. Aangekomen in Cat Ba Resort was ik ruim 29 uur wakker. In onze bungalow aangekomen hoorde ik de zee, de plof van mijn lichaam op het bed en de batterij was leeg. Eerst even bijtanken.
Via Tripadvisor kwamen wij op een dagtocht met een boot door de Halong Bay met de reisgoeroes Cat Ba Venture. De baai, toch wel iets groter dan het van Harinxmakanaal, heeft veel indrukwekkende kalkrotsen en is in menig filmset al voorbijgekomen. Voor de kenners: het ligt in de Golf van Tonkin maar dat terzijde. Eigenaar Tuong wordt bedolven onder complimenten vanwege zijn boottocht, service en klantgerichtheid. Op basis van deze feitelijkheden kon het niet meer misgaan dus we planden de trip de volgende dag. De trip, van 08:00 uur tot 18:00 uur kostte een kleine 50 euro inclusief een verse zeelunch met inktvis en ander ongedierte uit de oceaan. Ik koos voor veilig en neem de ‘vegetarian’ lunch. Het zure smaakje aan deze boottocht was de sponsoring aan het adres van Vodafone Nederland. Controlefreak Tim had keurig een buitenland bundel afgesloten bij het verlaten van de grenzen van Leeuwarden maar niet de werelddekking. Het telefoongesprek met Tuong, keer 2, kostte 61,34€ ex. btw omdat de 4G vrolijk alle e-mails, social media en overige meuk binnentrok. Een traan bij Tim, een lach bij Vodafone. Na een uitgebreide Vietnamese avondmaaltijd met curry, noodles en een chocoladetoetje het nest in.
De volgende dag begon niet zoals gehoopt. Ik ben het tijdsbesef kwijt maar dit was de maandag. We hadden afgesproken dat eigenaar Tuong ons om 07:45 uur zou ophalen in zijn blitse witte Mazda SUV. Heel on-Leeuwarders versliepen wij ons, kwamen wij te laat en mochten de overige 23 mensen van de tocht op ons wachten. Met het schaamrood op de kaken stapten wij uit de auto en verscholen wij ons achter de spiegelglazen van onze Oakley en Ray-Ban zonnebrillen. In alle haast hadden we de Go Pro meegegrist alleen vergaten we te controleren of deze voldoende batterij had. Dit bleek 30% te zijn, zucht. De reservebatterij lag… je voelt hem al aankomen, juist.. in de bungalow. Een goed begin van de dag en ook de onderlinge verstandhouding zat rond het niveau van de batterij. Adem in, adem uit, het is vakantie, geen stress.
Aangekomen bij Tuongs boot brak de zon door. Het was gelijk goed warm maar met een fijn, zout briesje. De boot was een grote zwart, rode dubbeldekker met zonneterras. De boot oogde oud, had al jaren geen verf gevoeld of geroken maar was wel super stabiel. De trip was onder leiding van een kleine Vietnamees van midden 20. Ik weet de naam niet meer dus noem ik hem Wong voor de vorm. Wong deed het leuk, sprak uitstekend Engels en kon contact maken met alle aanwezige nationaliteiten. Met een groep Engelsen sprak hij over voetbal en zijn liefde voor Ajax. Even was ik al het vertrouwen in de reis kwijt, maar deze jongen weet ook niet beter. Mededogen is het gepaste antwoord. Omstreeks 08:45 uur vertrokken wij uit de haven van Cat Ba. Het verzoek was om je bootticket bij je te houden vanwege de politiecontroles op het water. Gelukkig hadden wij beide onze Nederlandse politie identiteitsbewijs op zak. Niet dat die geloofwaardig is met een foto uit 2009 maar let’s give it a try.
De boot, met Wong en 3 koks sterk, bood de aanwezige reizigers vanaf 09:00 uur steenkoud bier aan. Voor een prikje, 0,75€, kon er genoten worden van een blikje houtje-touwtje Vietnamees bier. Wij, beide geen drinkers, sloegen dit vriendelijk met een glimlach af dit in tegenstelling tot de Engelsen en Ieren welke meer bier dronken dan dat ze met Nivea zonnebrand smeerden. Ieder zijn ding. ‘Rooie Timmie’ zoals Dennis mij vroeger al noemde had zich royaal ingesmeerd met factor 50 van het merk P20. Enige nadeel van deze zonnebrand is de lichtgele kleur die het afgeeft onder de nagelriemen. Deze kleur deed mij denken aan de nagels van mijn overleden oma Ans. Mijn oma rookte, vrat, Aldi shag en had dezelfde gele gloed onder- en rondom haar nagels. Sweet memories van een bijzondere vrouw. Terug naar de boot. Een overwinning was het feit dat ik niet de meest witte op de boot was. Als een pauw zo trots die Tim. Deze twijfelachtige eer ging naar een Ier zo wit als het Koninklijke ‘maagdelijk wit’ van Real Madrid.
De omgeving is beeldschoon. Op de rotsen, vol groen, zien wij wilde apen en ander gespuis. Ook zien we veel mensen die wonen op het water en een ‘visboederij’ runnen. Lokale restaurants kopen hier hun vis welke ze avonds kunnen verpatsen aan toeristen en locals. De kwaliteit van de bewoonde panden is krakkemikkig maar voldoende voor als de zon schijnt. Als het regent is er wel een reële kans op natte voeten. Zou leuk staan op een Funda advertentie denk ik. De ochtend vliegt voorbij en ondanks zijn kracht van 30% kan de Go Pro toch de nodige strakke kiekjes afdrukken.
Rond 10:30 uur de eerste stop. Kajakken, in-, onder- en rondom de rotsen. De kajak, voor tweepersonen, was een ontmaagding voor mij. Stefanie heeft het eerder gedaan en wil daarom graag achterin zitten als ‘kapitein’. Stiekem is het een kwestie van ‘who’s in charge?’ oftewel controle. Ik accepteer haar zwaai naar de scepter en kies voor een plaats aan de voorzijde. Kort voordat we in de kajak willen stappen is er een Vietnamese mondkap welke ons in steenkolen Engels duidelijk maakt dat ik als ‘gespierdste’ (lees: meest corpulente) achterin moet zitten. Ik glimlach, overtuig Stefanie met moeite en stap als ‘king of the castle’ achterin. Komt alles toch nog op zijn pootjes terecht, off we go! De eerste minuten was een ware strijd de titanen. Een soort relatietest. Iets met sturen, links- en rechts, harder peddelen en ‘je moet het anders doen’. Gelukkig waren we niet het enige koppel en na verloop van tijd liep alles op rolletjes en was het tijd voor selfies, genieten van de omgeving en de stilte. Wat kan het leven eenvoudig maar o zo mooi zijn! Na 2 uur peddelen met onze goed, ontwikkelde, Crossfit schouders in ontbloot bovenlijf en zwembroek was het tijd voor een lunch. Stefanie had wel een bedekt bovenlijf, voor de oplettende lezer. Terug naar de boot.
De lunch was heerlijk, vers en gevarieerd. Nadat de buikjes vol waren mochten wij gaan zwemmen. Nouja, wij? Stefanie is een echte waterrat en ik uuh.. iets minder. Iedereen die dit leest, en mij een beetje kent, weet dat ik geen held ben met open wateren. Ik bedoel, er moet ook iemand op de spullen passen in de boot of op het strand? That will be me. Alle gekheid op een stokje, ik ben bang voor wat er onder mij zwemt. Ik heb dit al sinds ik klein en rossig ben. Alleen wanneer het water heel helder en blauw is, waag ik om tot navelhoogte maximaal te gaan. Tim en zwemmen in een open water is op 1 hand te tellen. Of het moet onder psychologische dwang met mijn werk in de grachten van Den Helder of met de politieacademie in Drachten halverwege Terschelling met duikers van het arrestatieteam om mij heen te dobberen.
Aan het einde van de trip raakte ik nog kort aan de praat met Wong. Hij vertelde over Vietnam, de do’s and dont’s, en vroeg geïnteresseerd naar onze plannen. Wong vertelde alles te eten wat ik mij kon bedenken: hond, rat, vis, vogels you name it. Hij eet alleen geen kat. De reden hiervan is dat de Vietnamees eet niet het dier van zijn geboortejaar. Lucky cat. Ik vertelde hem dat ons plan was om te eindigen op Phu Quoc, een/het Bounty eiland van Vietnam. Met een glimlach van oor tot oor zei Wong in zijn beste Engels: ‘That’s our honeymoon place, everybody wants to get married there or asks his wife’. Zucht, heb ik weer. De woorden van Wong konden Stefanie wel paaien, vanzelfsprekend. De boottocht met Cat Ba Venture was geweldig. Door goed smeren zelfs een kleurtje gekregen. De exacte kleur is niet de definiëren maar het is geen rood!
De dag eindigde rond 18:00 uur. De zon gaat hier rond genoemd tijdstip onder dus we hadden zowaar nog een romantische omgeving. Terug in de bungalow was onze zelf gewassen kleding nog steeds kletsnat. Iets met luchtvochtigheid en hoge temperatuur. Tijd om de backpack voorzichtig in te pakken want de 6 uur durende reis naar Ninh Binh wacht. Wanneer alles klaar staat nog even genieten van de warme avond, het geluid van de zee en een lekkere fruitcocktail.
Einde van deze blog betekent dat we nog 39 kilometer van Ninh Binh afzitten. Dat is op deze N-weg van gatenkaas nog minimaal een uur. Ach, muziek in en genieten van alles om mij heen. De komende 5 dagen zitten wij in Ninh Binh, Hué en Hoi An. Vooral de laatst genoemde is volgens de critici the place to be. Na Hoi An houden de plannen op. Komende dagen maar even kijken waar de reis ons brengt. Zolang je samen bent, is het overal leuk.
Ps; aangekomen in Ninh Binh, 39 graden, gevoelstemperatuur 43.
Dag 8, nog 22 te gaan.