De dagen in het bergdorp Sa Pa zijn alweer ten einde. Het vliegt voorbij, 3 keer met je ogen knipperen een zucht en een scheet en ik lig alweer gestrekt op mijn matras van 70×190 in de nachttrein van Lao Chi naar Hanoi. Bijzonder zijn de afmetingen niet hoor. Volgens Google wordt de gemiddelde Vietnamese man 166 centimeter. Als je dan in een bed mag liggen van 190 cm lang dan mag dat gerust luxe heten of zoals er vaak bij een advertentie van een hotel staat ‘deze kamer beschikt over een kingsize bed’.
De nachttrein samen met Stefanie levert weer de onder- en bovenslaper op. Ondanks verzoek bij de boeking voor twee laagslapers is er toch iets fout gegaan. De hoop was gevestigd op een coupe samen. 12 minuten voor vertrek zaaide onze verwachting teleurstelling met de komst van 2 jochies van Aziatische komaf, althans optisch gezien. In ons beste Engels met Nederlandse klanken verwelkomen wij de medemens. ‘Bonjour’ galmt eruit de stembanden van de voorste Aziaat. Iets met eerste indruk en referentiekader? Beide heren, met Aziatisch voorkomen, komen uit Frankrijk. Het barst van de Fransen in Vietnam. Geen probleem hoor, maar toch jammer dat we niet samen de nacht kunnen spenderen op gelijke hoogte. Gelukkig pakken de Fransiaten (zelf bedacht?) vrijwel direct een pak droge melkkoekjes en gaan ze muziek luisteren middels de IPhone. In navolging hierop pakken wij een pak Oreo en deze peuzelen wij binnen no time op.
Terug naar Sapa, een dorp met 2 gezichten. Sapa het centrum en Sapa waar de volksstammen leven in hun traditionele kledij. 10 jaar geleden was er niets in Sapa. Nu, anno 2017, barst het van de hotels, hostels en home stays. In welke straat je ook loopt, er wordt gebouwd. De nauwkeurigheid van de bouw gebeurt niet waterpas maar met het blote oog. Dit levert op z’n zachts gezegd ‘interessante’ plaatjes op. Het centrum is een wirwar van restaurants, pubs, kledingwinkels en betonnen inhammetjes waar men varkens, kippen, eenden en alles wat men kan vangen roostert. Bij enkele amateur koks loopt het storm, voornamelijk locals en Europese waaghalzen met weinig liefde voor de darmen of gewoon een briljante weerstand. Wij, ik, zoek voor ons via Tripadvisor naar een fatsoenlijke plaats om te kunnen schransen. Ik ben de schijterd van ons hoor, maar ik zal er toch een keer aan moeten geloven. We hebben alles bij ons om de zwaarste ziektes te overwinnen. Ook zijn we ingeënt tegen DTP, Hepatitis A en hebben we strippen malariapillen op zak. Buiktyfus was ook een optie, maar die gok durf ik wel te nemen. Dat wens ik zelfs mijn ergste vijand niet toe, denk ik. De tip van mama was om ORS op een banaan te smeren en dan gewoon doorslikken mocht ik aan de dunne raken. ORS check, een banaan? Die vinden wij dan wel of plukken wel uit een boom. Sinds ik Crossfit bij Crossfit Leeuwarden kan ik een beetje ‘robe climbing’ dus op alles voorbereid lees je wel.
De eerste dag Sapa hebben we een taxi gehuurd. Het is hier normaal een taxi te huren voor enkele uren. De chauffeur rijdt je vervolgens rond langs de hotspots en wacht netjes wanneer wij kiekjes van de natuur maken en waar nodig een selfie. Een vaste prijs afspreken is wel slim want anders ben je getild terwijl je nog met je ogen moet knipperen. Onze taxi-trip wordt geregeld door een medewerker van een lokaal VVV-kantoor met een penetrante dranklucht rond zijn giechel. De chauffeur, naam onbekend, spreekt geen woord Engels maar rijdt ons met uiterste precisie door de bergen. 3 uur verder konden wij het astronomische bedrag 19,17€ aftikken maar was ons netvlies wel een prachtige waterval rijker.
De tweede dag zou een lange worden. We hadden via het hotel een 12 kilometer lange bergtocht geboekt samen met de lokale inwoners. Een must volgens alles en iedereen wat een Sapa hart heeft. Met een temperatuur van 26 graden, een luchtvochtigheid van 96% en een klein windje prachtige omstandigheden. Net zoals Brabanders en afspraken worden wij 15 minuten later opgehaald door een uitstekend sprekende local Mimi. Deze vrouw, 35 jaar en moeder van een dochter, oogt nog geen 18. Fuck.. weer dat vooroordeel. Ophouden Tim. OK.. Laat de tocht maar beginnen. Samen met 5 koppels, waaronder een ander Nederlands stel met een 23 maanden oude dochter lopen wij gelijk de rimboe in.
Al snel werd duidelijk waarom Sapa volgens alles critici omschreven wordt als een van de mooiste plekken van Vietnam. Hoe verder wij van de beschaafde wereld wegliepen hoe mooier de natuur werd maar ook hoe primitiever het volk. Elke paar honderd meter staat er een kind in traditionele kledij handgemaakte zaken te verkopen. Elke kind roept liefde maar ook medelijden op. Het liefste koopt de empathische Tim alles op om deze mensen tegemoet te komen. De rationele Tim wint, ondersteund door Stefanie natuurlijk. Anderzijds gaan locals ook mee met de tijd hoor. Halverwege de tocht hoorde ik het kenmerkende geluid van videobellen van een Apple toestel. Nog voordat ik op mijn apparaat kon kijken zag ik een local haar tas openen en een IPhone beantwoorden. Weg utopie, maar wel met een knipoog.
De bergtocht is zwaar, warm, niet zonder gevaar getuigen een glijpartij van een rots af. Nog geen 45 minuten onderweg en mijn benen zijn ingesmeerd met de magische Vietnamese modder. Gelukkig is modder goed voor de huid en zo kan ik ook eens opscheppen over het hebben van bruine benen. Terug naar de bergtocht, klink ik negatief? Onbedoeld! De tocht was het meer dan waard en het hoogtepunt van de prille Vietnam trip. De natuur biedt zoveel moois. Dit gepoogd vast te leggen met de Go Pro en de vertrouwde Iphone. Dieper de boesboes in levert onbeschrijfelijke beelden op van kabbelende beekjes rechtstreeks uit de bergen, nieuwbouw huizen van golfplaten en dieren welke in alle rust kunnen eten, drinken en zichzelf nuttig maken. Een beeld wat altijd zal blijven is dat moeders met hun kroost in een draagzak lopen. Sounds reasonable? True, maar ook meisjes van 12 lopen met hun zusje van 1 in een draagzak. Een bijzonder beeld wat de printplaat heeft opgeslagen. Na ongeveer 5 uren bereiken wij het eindpunt van de tocht. Volgens mijn Polar M600 een gemiddelde hartslag van 102 en 1377 verbrande calorieën. Dit doet amper onder voor een goede duurloop door de bossen van natuurgebied de Groene Ster alleen word ik nu optisch bevredigt.
Terug in het hotel nog een frisse douche, een nieuw jurkje aan en de backpack pakken voor de nachttrein terug naar hoofdstad Hanoi. Hotelmedewerkster Wong, met een gezicht en een mimiek waar je direct op verliefd op zou worden, regelt voor een ‘special price’ ons vervoer terug naar het station van Lao Chai. De 35 kilometers moet in 60 minuten overbrugt worden dus we worden tijdig opgepikt. Een grote SUV, type politie Terschelling, haalt ons op en rijdt ons comfortabel naar de bestemming. Dit overigens in tegenstelling tot de brommer rijders welke ons zigzaggend inhalen zonder verlichting, zonder helm, meerpersoons en met hoge snelheid. Een enkeling heeft een roze helm op met een sticker van Hello Kitty. Trouwens helm? Meer een eierdop welke Calimero niet eens op zijn wil zetten. What’s the point of living if you can’t feel alive?
Zoals bij de wedstrijd van PSV in Enschede was het op het laatst nog even spannend. We kwamen op een met haarspeldbocht gevormde weg in een heuse file. Onze 3 woorden Engels sprekende chauffeur ging druk bellen of deed alsof. De paniek sloeg toe toen wij na 50 minuten nog geen meter opgeschoten waren en een hotel in Lao Chi lonkte. Gelukkig zoals elke film eindigde deze ook dat de hoofdrolspelers de trein op tijd haalden en dat ze de reis door Vietnam konden vervolgen. De chauffeur, in Armani gehuld, gaf ons frivool en nonchalant een knipoog.
Morgenochtend wisselen we een bus voor een trein in en vervolgen wij het hoofdstuk richting Cat Ba. Een hutje op- of nabij het strand wacht omringt door werkzaamheden gestart sinds vorige maand. Dit gaat de pret niet drukken want wij hebben zon, zee, vakantie en elkaar.
De GPS zegt dat wij nu in de Yen Bai provincie zijn nabij Khu Làng Neo. Ik geloof het direct. Tim sluit de luiken. Het is 27 graden en 100 punten luchtvochtigheid dus het wordt een plakkerige nacht. De trein hobbelt letterlijk dus een goede dosis klassieke muziek gaat door mijn oren tetteren deze nacht. Tot de volgende blog.
Ps: O ja, dat eten van die locals.. check! Done. Raad maar? Niks aan de hand! Van schijtbak naar held in luttele uren. Gepaste trots kriebelt.
