Afscheid van India

We zijn alweer een paar dagen thuis. Toch hebben we ons laatste verhaal nog niet verteld dus we gaan ons best doen om dit nog terug te halen en alsnog zo mooi mogelijk aan jullie te vertellen.

Palolem

We waren dus met de sleeperbus van Hampi naar Goa terug gereden. Aangekomen in Palolem zijn we naar hetzelfde hotel teruggegaan als waar we voorheen hadden geslapen. Helaas was het hutje wat we met Filips verjaardag hadden gehuurd te duur en dus moesten we een stapje terug doen. Meer basic maar wel prima! Na een ochtenddutje en een verfrissende duik in de zee, nog een dutje op het strandbedje en een nog verfrissendere duik, een drankje en 5 keer insmeren tegen de zon, was het alweer avond.

Canyoning

De volgende dag gingen we een canyoning tocht doen! Canyoning is een sport waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt. Om de rivier te volgen is het daarbij nodig te wandelen, te klimmen, te springen, te zwemmen en te abseilen. We werden opgehaald door de 2 gidsen en ontmoetten ook onze mede-canyoning-dames, 4 Nederlanders. Wel gezellig om weer eens even Nederlands te kunnen spreken.

Na een lange maar supermooie rit door de bossen en bergen van Goa kwamen we aan in… the middle of nowhere… We stapten uit onze jeep en trokken onze wetsuits aan. Niet helemaal, want dat zou veel te heet zijn, want we moesten nog een stuk door de bossen heen lopen. Met onze rugzak op, waar een volle en een lege fles water (zodat de tas blijft drijven) in zaten liepen we door het oerwoud. Aangekomen bij de rivier trokken we onze wetsuits nu wel helemaal aan en mochten we meteen een sprong wagen. Niet direct te hoog, ongeveer 3 meter. Dit begon al goed! Eerst werden de tassen naar beneden gegooid, daarna kwamen wij. Na een kleine wandeling door de rivier kwam dan ook direct onze eerste keer abseilen. Van ongeveer 5 meter hoog jezelf naar beneden laten is toch de eerste meters best spannend. Filip, als enige man, ‘mocht’ als eerst. Daarna ik en de andere 4 meiden en de gidsen. Bij de sprongen kon je vaak een keuze maken tussen een lage, een middelhoge of een hoge sprong. Wij kozen natuurlijk altijd voor de hoogste. Op een gegeven moment kwamen we aan de bij de hoogste abseil van de dag, 8,5 meter. Naast en ook half in een waterval hesen we onszelf naar beneden. Filip nam het ‘voortouw’, daarna ik, daarna 3 van de 4 dames. Maar 1 meid durfde niet, ze vond het toch echt te hoog. Na lang wachten werd er besloten dat de gidsen haar naar beneden zouden takelen. Ook dit vond ze erg eng maar gelukkig kon ze een beetje haar angst overwinnen en stond ze even later met beide benen weer beneden in de rivier. Al met al hebben we ongeveer 6 sprongen gemaakt en 5 keer geabseild. Een dag om nooit te vergeten! Mocht je ooit naar Goa gaan, ga dan canyoning doen! Wij hebben nog wel een adresje 😉

Silent Disco

Die avond was er in Palolem een Silent Disco. Dit wil zeggen dat iedereen een koptelefoon op krijgt, dat er 3 DJ’s en hun eigen muziek draaien en dat je met je koptelefoon zelf kunt bepalen welke DJ je wilt beluisteren. Erg grappig, vooral als je even je koptelefoon af zet en iedereen mee hoort zingen. Je kunt aan de koptelefoon zien op welke channel je zit, dus soms zie je ineens iedereen juichen en naar ‘rood’ switchen, dan weet je dat je dat ook snel moet doen. Een leuke ervaring die we in Nederland ook maar snel moeten meemaken.

Omdat we in Nederland al een hotel hadden geboekt voor de laatste 2 nachten gingen we vandaag verhuizen, naar Agonda Beach. Gelukkig is dit niet ver van Palolem dus eventjes met de riksja en we waren er al. Wat een prachtig huisje!!!! Pal aan het strand en met bediening die elke 10 minuten kwam kijken of het goed ging voelden we ons wel een beetje koning en koningin. Direct achter ons hotel lag een straatje met allerlei winkeltjes en restaurantjes, die gingen we even uitproberen. Maar we hadden een klein probleempje… Ons geld was op en de pinautomaat in het dorp deed het niet. Dus wij op zoek naar een restaurantje waar duidelijk ‘cards accepted’ bij stond. Na weer een overheerlijke curry liepen we naar de bar om te betalen… Maar helaas, we zijn natuurlijk wel in India, en daar doet alles het altijd net niet. Dus ook dit pinapparaat werkte niet. Gelukkig was de barman zo vriendelijk om te zeggen dat we later terug mochten komen om te betalen.

Holi Shit

Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend hadden we zin in ontbijt, maar nog steeds geen geld. Dus wij naar hetzelfde restaurantje en gelukkig mochten we plaatsnemen. Omdat het vandaag Holi is zouden de pinapparaten niet gevuld worden. Nou ja, wat een straf, dan nog maar een dagje aan zee doorbrengen..

’s Avonds gingen we naar het Holi Festival. Holi is voor Hindoestanen wereldwijd het officiële startsein voor het nieuwe jaar, dit wordt dus in heel India gevierd. Maar daar hadden we geld voor nodig. Dus wij een scooter gehuurd, de borg was een foto van Filip zijn paspoort, en naar het dorpje even verderop gereden om daar te pinnen… Helaas… Volgende dorpje… Jaaa! Eindelijk hadden we weer geld en konden we weer doen wat we wilden! En wat hebben we hiervan geleerd? Juist, altijd genoeg geld pinnen en nooit helemaal opmaken! Met een flinke stapel duiten op zak gingen we op de scooter richting Leopard Valley, waar we het nieuwe jaar gingen inluiden.

Toevallig hadden we het die dag er net over gehad dat je in India eigenlijk maar weinig hoort en ziet over bosbranden, terwijl het er ontzettend droog is. Onderweg zagen we zo’n bosbrand. Na het meest hobbelige weggetje te hebben afgelegd – Filip reed, ik hobbelde achterop mee – kwamen we aan bij Leopard Valley. Wat een kleurige bedoening! Iedereen had wel een kleurtje, de muziek was goed, het bier ging er goed in en het eten later ook. Na flink met de heupen te hebben geswingd was het helaas tijd om in ons nest te duiken.

Lekker scooteren

Filip wilde nog heel graag de bergen in met de scooter en ik wilde dit graag achterop de scooter bekijken. Dus zijn we naar Netravali Wildlife Sanctuary gereden. Op de heenweg zagen we in een rijstveld een ijsvogel (kingfisher). Dit is het nationale symbool van India en ook hun nationale bier. Hoe hoger je kwam in de bergen hoe aangenamer de temperatuur ook was. We hebben prachtige landschappen, rijstvelden en watervallen gezien. Bij een van deze watervallen gingen we even een stop maken. Mijn oog viel op iets in de verte, wat een slangenhuid bleek te zijn! Filip had toevallig net een lange stok gevonden en na enig gepruts lukte het om de huid in handen te krijgen! Deze staat nu als het mooiste souvenir in mijn kast.

Op de terugweg zagen we twee ‘dubbelhoornige neushoornvogels’. Super gaaf om te zien, helaas moeilijk op de foto te krijgen. Langzaamaan weer richting hotel gereden, want helaas moesten we nu echt afscheid van Goa gaan nemen. Gelukkig hadden we een mail gekregen dat ons vliegtuig vertraging had, dus konden we nog een laatste duik in zee nemen. Daarna met frisse tegenzin in de taxi gestapt die ons naar het vliegveld van Goa bracht. ’s Avonds laat kwamen we aan in Mumbai, waar we nog 4 uurtjes in ons veel te dure hotel konden slapen om vervolgens het vliegtuig naar huis te nemen…

Doei India! Het was ons een waar genoegen en we zullen je nooit vergeten! We missen je nu al…