Mumbai en de trein

Wie deze blog volgt, zal het niet verbazen dat ik stond te popelen om weer relaxed naar buiten te kunnen. Met nog één etmaal in Mumbai te gaan begon de vakantie pas echt!

Dat is pas was!

We bezochten Dhobi Ghat, een grote wasplaats in het centrum, waar we een rondleiding kregen van Bali, een oude man die een kreupele arm had. Hij vertelde dat er binnen de muren van de wasplaats (en zo groot was het niet) 3000 mensen woonden en er 2 kilometer aan paden waren tussen de stenen wastombes door. Grote bedrijven en instanties lieten er hun kleding wassen, zo ook het plaatselijke ziekenhuis. Vragen stellen zat er niet bij, die begreep hij niet, dus we lieten hem zijn monoloog vervolgen. Via een steil trappetje en met gevaar voor eigen leven klommen we op de daken om tussen de drogende kleding nog wat foto’s te maken. We sloten de dag vervolgens af op het stadsstrand, waar we heel wat bordjes Dahi Batata Puri naar binnen werkten, zo lekker was het. Het zijn dunne deegbolletjes waar je zelf een gaatje in kunt maken en daar naar wens wat groentes en sausjes in kunt scheppen.

Geld ruilen?

De laatste dag in Mumbai gaan we snel vergeten. We wilden graag naar de Elephanta caves: eeuwenoude grottempels op een eilandje niet ver voor de kust van de Gateway of India, waar ik al eerder over vertelde. Maar uitgerekend vandaag werd er een marineoefening gehouden en gingen we maar direct over op plan B: het omruilen van oude rupees ter waarde van bijna 100 euro die Filip nog had van zijn reis 2 jaar eerder. De regering had vorig jaar in november namelijk prompt besloten de biljetten van 500 en 1000 rupees ongeldig te verklaren in de strijd tegen belastingontduiking. Er was nu slechts één plek over in de staat om het oude geld om te ruilen, waar dan ook een enorme rij stond. Voor ons buitenlanders was er volgens velen ongetwijfeld nog wel wat te regelen en zo werden we van het kastje naar het muurtje gestuurd, maar we kregen nul op het rekest. We probeerden de Indiërs daarom over te halen om voor de helft van het geld ons geld om te ruilen, maar niemand ging akkoord. Voor de Indiërs zelf was het ook nog maar de vraag of zij het geld gestort zouden krijgen en zo ja, dan zou dit maanden later zijn.

Oeiiii, altijd 3x lezen

Over op plan C: dwalen door de bazaars, rondstruinen in de Hanging Gardens (de naam is mij na dit te hebben bezocht nog steeds niet duidelijk) en onze eerste Hindoestaanse tempel bezoeken, waar de schoenen en slippers bij binnenkomst meteen uit moesten. Het duurde bijna een uur om weer naar het hostel te gaan om onze bagage op te halen voor de treinreis… het verkeer stond op veel plekken muurvast. Uiteindelijk waren we ruim een half uur nog op tijd voor de nachttrein, maar nergens zagen we ons treinnummer op de schermen verschijnen. We bleken op het verkeerde station te staan. Superstom! We vertrokken niet van het grootste en meest centraal gelegen station (CST), maar van een kleiner noordelijker gelegen station dat dan weer wel de naam Mumbai Central heeft. Met een noodgang sprintten we ons naar de rickshaw standplaats, waar we de chauffeur zonder te onderhandelen sommeerden ons binnen 25 minuten op dat station te krijgen. De beste man deed zijn best: zijn rickshaw werd behoorlijk op de proef gesteld. Een rustig stuk snelweg hoog boven de bebouwing bracht ons direct een heel stuk verder, maar des te verder we richting het station reden, des te sneller verstreken de minuten en des te langzamer de kilometers. Continu focuste Filip zich op de navigatie-app. Hij zag het steeds somberder in, maar zei dit maar niet tegen mij, ik trok steeds witter weg… Met 4 minuten over stormden we het Centraal station binnen. Net op tijd – met hart in onze keel – stapten we in. Je zag ze denken: altijd weer die gehaaste westerlingen. Maar wat kon het ons ook schelen: ons reisplan hoefde niet helemaal omgeschopt te worden. High five!

De trein naar Jaipur

Indiase langeafstandstreinen hebben 5 klassen en wij zaten in de een na hoogste, 2A, met airconditioning en bedden in halfopen coupés. De twee bovenste bedden waren van ons, beneden ons sliepen twee oude vrouwen. Zo lief als dat de mensen in Mumbai waren, zulke krengen kwamen we hier tegen. De oudste dame beval ons direct bij binnenkomst van haar bed te gaan, dat overdag als zitbank wordt gebruikt. Ze ging behoorlijk stennis lopen schoppen om een beetje geplette bananenprut dat achter is gebleven en ook de vochtige vlek van het schoonmaken werd argwanend gecontroleerd. Begrijpelijk. Babydoekjes is een compleet nieuw concept voor die mensen. We gingen wel lekker bovenop onze eigen bedden zitten, waar we alsnog continu werden aangestaard. De trein schommelde behoorlijk en niet lang nadat we lagen kreeg Filip behoorlijke darmkrampen en zat hij heeft een groot gedeelte van de nacht op de wc gezeten. Dat was geen pretje. Ik heb er (gelukkig?) compleet doorheen geslapen, met m’n oordoppen in en m’n masker op.

Na een schommelig nachtje kwamen we aan in Jaipur.