Vietnam #4

De trein van Ninh Binh naar Hanoi. 2e klas, 2 uur en 30 minuten. Lieve heer, dit is voor Nederlandse begrippen nog geen 4e klas. Door de gehele coupe ligt er afval wat ongedierte als een magneet aantrekt. We hadden eerder online stoelen gereserveerd, dit was zonder overleg gewijzigd. We zitten op stoel 35 en 36 in coupe 2. Bij het openen van de deur snuiven wij de geur op van ongewassen mensen, voedsel en de drukkende warmte in de coupe. We gaan zitten en proppen onze backpack boven ons hoofd in de te kleine bagagehouders. Naast ons op het meubilair lopen enkele pissebedden, mieren en een kruising tussen een tor, een kakkerlak en een spin. Het krioelt hier van de beesten. Een aantal wagen de tocht naar mijn maat 45 Birkenstock. Deze levens worden abrupt beëindigd zonder enige compassie. De dieren zijn naarstig op zoek naar voedsel. Gelukkig ligt dit er in overvloed zowel op de tafels als op de bodem. Ze worden vandaag verwend met een afgekloven hamburger en overgebleven stukjes koek. Wij zijn lichamelijk te schoon met onze Lush producten, of juist aantrekkelijk en onbekend voor deze wereld wondertjes? Soms is juist het onbekende spannend ondanks de onzekerheid op een voldaan gevoel. In de coupe draagt 80% een mondkapje en kijkt ons angstig aan. Ik ben sinds gisteren wel verkouden en heb last van zwemmerseczeem op mijn rechtervoet, maar om daar nu een kapje voor te dragen. De noemer ‘met hetzelfde gemak gooi je het in de afvalbak’ is nog niet Vietnamees vertaald en overgewaaid. Men gooit het hier op de grond hopende dat het vleugeltjes krijgt en zelf naar een afvalemmer vliegt. Het is optisch vermaak om een andere cultuur van zo dichtbij aan het werk te zien. Ik probeer bij het oordeel vandaan te blijven en te kijken met mijn hart maar sommige normen en waarden zijn moeilijk te begrijpen. Men eet hier met de mond wijd open en smakt alsof het een sport is. Of dit nu noodles, fruit of mais is, ik zie het als een 45 kilo smakkende wasmachine via de strotkoker naar beneden glijden. Ik kan bijna zien wat met gisteren gegeten heeft. Mijn moeder Maaike zei dan altijd: ‘Tim, ik zie een wasmachine, mond dicht’ en als ik er dan gelijk een slok melk achter goot omdat ik het niet lekker vond was ik aan het ‘metselen’. Herkenning, iemand?

Aanbeland in Ninh Binh worden wij opgehaald door de eigenaar van ons verblijf. Het is warm deze dag, de temperatuur in de auto zegt 37 graden en de gevoelstemperatuur schommelt tussen de 45-46 graden. Vanaf Ninh Binh is het 20 minuten rijden naar onze slaapplaats. De centrale deurvergrendeling springt pas na 12 minuten op ‘locked’ dit door het lage tempo in combinatie met het zwaar aangeslagen wegdek. In de eerste 1200 seconden wisselen landschap en wegdek zich in rap tempo af. Eerst asfalt, toen klinkers, betonplaten, stenen met een mengelmoes van zand en eindigend op een weg die geen weg mag heten. De kwaliteit van het wegdek wordt slechter, de natuur mooier en mooier. De laatste 8 minuten kan de chauffeur alleen maar Vietnamees stapvoets rijden. Dit is zoiets als een attractie op de kermis zo wiebelt de auto. We passeren wilde koeien, geiten en bejaarden allen op dit kleine landweggetje. Wanneer we al minuten niemand tegenkomen en alles om ons heen groen is zijn we er. Tam Coc heet dit serene metropool. Het uitzicht? De omgeving? Geen woorden voor, tussen de rijstvelden, wauw. Enfin, daar hebben wij onze nachten mogen spenderen. Onze Home Stay, gerund door een fantastisch, lief en hardwerkend Vietnamees gezin was adembenemend mooi en onberoerd. Stefanie opperde deze keuze bij mij als luxepaard. Ik was niet zeker, slapen bij onbekende Vietnamezen in the middle of nowhere? Koekoek, echt niet! Ben ik hier wel voor verzekerd bij FBTO? Even de kleine lettertjes doorlezen. Ze vinden mij nooit meer terug als ik zoek raak, zover ben ik bij de beschaafde wereld vandaan. Zucht, na uitgebreid in conclaaf te zijn geweest witte rook uit de schoorsteen en een sprong in het diepe. Wat leer ik veel pff, ook van Stefanie.

Eindoordeel van dit prinsje? Fantastisch mooi. Een ervaring, een hoogtepunt, in de rugzak, of backpack, welke altijd bij je blijft. De familie bezit 5 bungalows naast hun eigen woning. Het eten is puur Vietnamees, kakelvers en dat voor een schijntje. De was wordt gedaan voor een paar euro en hangt tussen de Hello Kitty t-shirts van de kleindochter. Overigens wordt onze kledingzak heel old fashioned eerst op een ouderwetse weegschaal gelegd om de juiste prijs te berekenen. Love it! De eerste nacht op een vreemde plek is altijd even spannend. Het open karakter van de bungalow (lees: half open aan de zijkanten) geeft een kampeergevoel. Je hoort krekels, vogels en andere geluiden welke ik geen plaats kon geven. Stefanie sliep nog voordat ze ‘slaap lekker’ kon zeggen, ik draaide nog wat en overdacht mijn zonden. De klamboe over het bed gaf een gevoel van onaantastbaarheid. Alsof niemand ons wat kan maken. Heerlijk! Nouja.. behalve dan die ene mug die 5 maal het plezier had om mij leef te zuigen. De ochtenden waren bijzonder stil en optisch bevredigend. Bij het openen van de ramen, gemaakt van bamboe, keek je uit op rijstvelden, bergen en hoorde je wind het groene goud toucheren wat het in muziek deed veranderen. De dagen Tam Coc bestonden voornamelijk uit relaxen, bijkomen van de reis en genieten van de omgeving.

De komende jaren ontstaat er een tekort aan Vietnamese mannen. Toekomstige ouders willen graag een zoon omdat hij geacht wordt de zorg van de ouders op zich te nemen mochten ze richting het Erasmushiem moeten. Het aantal Vietnamezen groeit aangezien ouders net zolang door blijven konijnen tot er een heertje uitkomt. Vrouwen, dochters dus, verlaten bij het ontmoeten van een man het ouderlijk huis en zijn in dat opzicht ‘waardeloos’. De hiërarchie tussen mannen en vrouwen werd voor mij pijnlijk duidelijk in de Home Stay. De liefdevolle vrouw des huizes bonjourde haar man het gehele complex door en hij liet dit lijdzaam toe. Dit deed pijn aan de ogen, althans bij mij. Ik durfde er niks van te zeggen maar voelde zijn pijn. Stefanie vond dit vermakelijk, een prima verdeling en een goede uitstraling. Het pijnlijkste moment was dat ‘hij’ ons weg moesten brengen maar even op zich liet wachten. ‘Zij’ sprak hem hierop vermanend, en public en met vlijmscherpe toon toe met een verhoogde intonatie. ‘Hij’ kwam met hangende schouders, voorover gebogen en starende naar de grond aanlopen en bood zijn excuses aan. Met een diepe zucht en een kleine, onzekere glimlach droom ik kort weg denkende aan Nederland en aan thuis. Gelukkig is de man/vrouw hiërarchie in eigen parochie anders geregeld. Toch? Terug naar de realiteit, terug naar ‘zij’ want die wil je niet op een donkere, regenachtige zondagnacht tegenkomen in een vieze steeg. Die vreet je met huid en haar op, ondanks haar geringe lengte en ieniemienie postuur.

De enige nuttige activiteit was een boottocht door de grotten van Tam Coc. Een luxe reis hoor want er wordt voor je geroeid door een kleine Vietnamese vrouw met een grote glimlach. Ze spreekt geen woord Engels, Nederlands of Duits dus communiceren we met handen en voeten. Overigens werkt de Nederlandse glimlach overal, daar zit geen woord Vietnamees tussen en je komt altijd daar waar je wilt zijn. Over handen en voeten gesproken, de kapitein van onze boot kon roeien met 2 handen of met 2 voeten. Dit was een ervaring om te zien. Met haar voeten kon ze aardig snelheid houden in de boot en ondertussen eten of bellen. Ze had ook wat te verstouwen vandaag hoor met 2 vol slanke Nederlanders en 2 geboren Spanjaarden woonachtig in Madrid. Helaas mochten wij van haar voetroeikunsten geen foto maken. Hier was ze heel stellig in, hetgeen wij met liefde respecteerden. De tocht was mooi, klein beetje vochtig maar de moeite waard. De expeditie was door een wisselende stroming pittig voor de scheepsgezaghebber. In de schuit lagen enkele reserve peddels ‘just in case’. Na ruim een uur in het vaartuig te hebben geluierd was het tijd om ook aan het werk te gaan en de mouwen op te stropen. Niet wij, maar ik. De peddel van Stefanie maakte minder natte kilometers want ze had het ‘druk met fotograferen’. Gelukkig was de groepsdruk groot en werden haar triceps- en biceps links- en rechts geprikkeld. Welkom aan boord van deze Spaans-Nederlandse combinatie met Vietnamese commandant. Een tik van de opper was overigens geen uitzondering als ik het anders moest doen simpelweg omdat ze zich niet mondeling kon uiten. Wel een tik met een glimlach en een woord, een klank, uit de Engelse taal. De laatste minuten roeiden we als een geoliede machine. Met onze sinaasappelkleurige zwemvesten aan en de juiste koers oogden we als bootvluchtingen naarstig op zoek naar een nieuw leven.

De 2 dagen Tam Coc vlogen voorbij en het volgende reisdoel Hue wachtte op onze komst. Bij het verlaten van Tam Coc zag ik nog een bord met massages. ‘Hoofdmassage’ voor het omgerekende bedrag van 5 euro. Weinig geld, maar ook voor mijn hoofd met politiepetmaat 62? Dan mogen ze wel 10 rekenen onder de noemer ‘meerwerk’. Ik doe het ze niet aan, niet vandaag.

Over de dagen Hué kan ik inhoudelijk beknopt zijn. De korte stop hier was voldoende maar de stad greep ons niet. De lange wandeltocht van 11 kilometer was plakkerig maar fijn. Opvallend was hoe zuidelijker wij komen hoe toeristischer het wordt. In Hué is ons op straat alles aangeboden van zelfgekliederde tekeningen tot ‘real’ Oakley glasses en van zelfgemaakte ansichtkaarten tot marihuana en cocaïne. Een leuk feestje lag in het verschiet met deze aanboden goederen. De laatste avond hebben wij fantastisch pittig gegeten bij de lokale Mexicaan. Wat ik ook dronk, de brand in mijn mond was niet te blussen. Tweemaal plezier zeg maar. Op de weg terug naar het hotel werd Stefanie nog gegrepen door een klein boetiekje met prachtige handgemaakte jurkjes. 1 jurk was liefde op het eerste gezicht maar de juiste Vietnamese maat? Gelukkig kon het pashok, gevestigd in de keuken, uitsluitsel bieden en het lot werd bezegeld. Een jurk rijker, elf euro armer.

In het hotel de backpack weer prepareren voor de volgende uitdaging. 160 kilometer op een scooter met motoronderstel richting Hoi An. Hierover later meer, nu eerst een nacht goed slapen.