Vanuit het noorden van Thailand ben ik met een bus naar de grens tussen Thailand en Laos gereden. De Mekong scheidt deze twee landen op een natuurlijke wijze en het passeren van de grens ging vrij gemakkelijk. Vervolgens ben ik samen met lokale bevolking en een hoop toeristen op de slowboat gestapt die ons stroomafwaarts verder het centrum van Laos vervoerde. De boot stelde niet al te veel voor en was vooral erg vol. Na ruim vijf uren varen legden we aan bij een klein dorpje langs de oever van de rivier. Hier al snel een hotelletje gevonden en de volgende dag nog eens zeven uren gevaren. De Mekong staat in dit seizoen erg laag dus de kapitein maneuvreerde kundig langs de rotsen en zandbanken. Het uitzicht was prachtig en het weer uitstekend. Aangekomen in Luang Prabang werd ik niet goed. Na een vreselijk etmaal van toiletbezoeken was ik gelukkig al snel weer beter, op naar Vang Vieng.
Zoals sommige misschien weten is Laos jarenlang een communistisch land geweest. Dit is door heel het land nog terug te zien door de communistische vlaggen (rode vlag met hamer en sikkel) die overal aan huizen hangen. Veel Laotianen verlangen terug naar de communistische tijd omdat ze het toen beter hadden dan nu. Op de toeristische gebieden na is Laos een ontzettend arm land, het gemiddelde daginkomen van de Laotiaan is nog geen anderhalve euro. Wat ook opvalt is het feit dat het land lang in Franse handen is geweest. Veel gebouwen zijn gebouwd in Franse stijl en sommige inwoners spreken zelfs nog Frans. Een groot voordeel is dat er croissantjes en baguettes worden verkocht, na vijf weken noodles en rijst is een normaal Europees broodje echt hemels.
Vanuit Luang Prabang ben ik verder gereisd naar Vang Vieng. Vroeger was dit een slaperig dorpje maar door de komst van vele toeristen is het al snel het Sodom en Gomorra van Laos geworden. Het drank en drugsgebruik (opium) liep zo uit de hand dat de overheid enkele jaren geleden in heeft gegrepen. Dit ook omdat in de afgelopen jaren 28 toeristen met hun dronken kop zijn verdronken in de rivier. Deze rivier – en uiteraard de schitterende omgeving – is de bron van het toerisme. In Thailand hoorde ik al mensen praten over ’tubing’, dit wilde ik ook! Met een busje werden ik en tien anderen enkele kilometers stroomopwaarts gebracht. We kregen een oude binnenband van een vrachtwagen en daarmee konden we op de rivier in uiterste staat van relaxtheid ons door de stroming laten meevoeren. Aan de oever zijn een tal van bars die niks liever willen dan jou voorzien van veel alcohol, dit is meteen de reden dat er zoveel toeristen zijn komen te overlijden omdat ze te veel alcohol hadden gehad. Dobberen op de rivier met aan de oever honderden metershoge rotsen met groene bomen en een strakblauwe lucht. Af en toe een paar koeien die water dronken uit de rivier en bruggen van bamboe waar we onderdoor voerden. Heerlijk! Op een gegeven moment kwam er uit het niets een stroomversnelling en werd ik met een rotgang tegen een ontwortelde boom gedrukt. Ik ging kopje onder en mijn zonnebril werd van m’n hoofd geslagen. Zonnebril weg. Nieuw. Op sterkte. Ter waarde van 130 euro. Kut! Na veel gehannes kwam ik los en voer de rivier mij weer verder. Op de eindbestemming uit troost een dikke vette hamburger gegeten.
Aangezien ik kerst en oud en nieuw associeer met kou, sneeuw en gezelligheid met familie en in de kroeg heb ik hier in Azië totaal geen kerstgevoel. De bevolking doet haar best om de toeristen nog ietwat van kerst mee te laten krijgen – door middel van vreselijk versierde kroegen, plastic kerstmannen en kitscherige versiering – maar mij maakt het niet zoveel uit. Eigenlijk vind ik het wel lekker om het hele kerstgedoe over te slaan dit jaar. Ik heb op eerste kerstdag urenlang in een rivier gedobberd en als kerstmaal een pizza en een biertje gehad, in m’n eentje. Ik ben zeer tevreden kan ik je zeggen.
Ik heb nog nooit in m’n leven zoveel uitgegeven als hier in Laos. Na het pinnen was ik miljonair. Bij de eerste keer pinnen heb ik één miljoen gepind en kon amper m’n flappen geld in m’n portemonnee kwijt. Wel jammer dat het geen Euro’s zijn maar Kip. Een miljoen Kip is ongeveer 120 Euro. Ze gebruiken hier geen muntgeld maar alleen biljetten. Hoogst irritant. Een biertje kost 20.000 kip en het kleinste biljet is 1000 Kip. Alléén in Laos hebben deze biljetten waarde, buiten het land is het niks waard.
Elke cent die ik uitgeef betekend minder lang op reis kunnen. Ik probeer dus zuinig te leven en bespaar vooral op overnachtingen. Het grootste gedeelte van het geld gaat op aan eten en drinken, entreeprijzen, visa en vervoer. Benieuwd wat het nieuwe jaar brengen zal.
Reisboeken zijn perfect voor wanneer je thuis bent en inspiratie zoekt voor je volgende avontuur.…
De zomer mag dan voorbij zijn, maar dat betekent niet dat het vakantieplezier stopt. De…
Of het nu zomer, herfst, lente of winter is… Trek die wandelschoenen maar aan en…
De bergen en vulkanen van de Canarische Eilanden zijn een waar natuurwonder. Wandelen door die…
Deze 10-daagse reisplanning voor Gran Canaria is de perfecte mix van relaxen op het strand,…
Ben je op zoek naar wat inspiratie voor je vakantie? Ik snap het, met zoveel…