Blog 11 – De bevalling

Het was woensdag, 13 juli. Precies een week na mijn uitgerekende datum. Ik schrok wakker door een raar, een beetje pijnlijk, gevoel in mijn buik. Was dat een wee? Oeh, nogmaals dat gevoel… Nu ik toch wakker was ging ik maar douchen. Beneden vertelde ik Bernd dat ik dacht dat ik misschien wel twee weeën had gehad en dat dit misschien wel dé dag was. Verder gebeurde en niets meer dus zijn we maar gaan ontbijten. Omdat we het gevoel hadden dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we foto’s van mijn zwangere buik konden maken hebben we dat gedaan.

Om half 2 moesten we in het ziekenhuis zijn want ik zou worden gestript. Op de heenweg naar het ziekenhuis had ik nog 2 keer dat gekke gevoel, zouden het echt weeën zijn? Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gestript door gynaecoloog Spinder. Bij strippen woelt de gynaecoloog (of verloskundige) met zijn/haar vingers de vliezen van de baarmoedermond los. Hierbij komen hormonen vrij die nodig zijn om de bevalling op gang te brengen. Omdat Corona nog steeds niet helemaal weg is gaf Spinder me geen hand maar een boks. Het enige was ik op dat moment zag waren die enorm grote handen! Moesten die in mij? Uiteindelijk viel dat erg mee en lukte het strippen goed. We maakten wel de afspraak dat als de bevalling niet op gang zou komen ik de volgende dag om 6 uur contact zou opnemen met het ziekenhuis voor een inleiding.

Op de terugweg van het ziekenhuis naar huis had ik al 3 flinke weeën. Ja, het was begonnen! Thuis aangekomen hebben we, nu het nog kon, een soepje gegeten. Daarna ging het snel. Vanaf 15 uur had ik al elke paar minuten een wee. Dit hebben we getimed met onze telefoon en die gaf al vrij snel aan dat we de verloskundige moesten bellen. Dit deden we om 16:45 uur. Ondertussen ging Bernd bezig met het bad. Ik wou namelijk heel graag in bad bevallen. Maar deze moet wel eerst opgeblazen en gevuld worden. Verloskundige Eva was er om 17 uur, toen stond het bad ook klaar. Eva kwam precies op het moment dat ik midden in een wee zat, dus ze zag direct dat de bevalling echt op gang was gekomen. Ik had het idee dat Eva toen nog dacht misschien straks nog wel even naar huis te kunnen, maar dat is niet meer gebeurd.

Om 18:15 uur Eva voelde of ik genoeg ontsluiting had, dat had ik, dus ik mocht het bad in. Vanaf toen zat er steeds nog maximaal 2 minuten tussen de weeën. Het opvangen van de weeën ging best goed. Tuurlijk doet het zeer maar ik kon ze goed wegpuffen. Rond 18:45 uur kwam er ook een tweede verloskundige, Marjan.

Ik lag het eerste deel voornamelijk naar achteren geleund in bad. Maar Eva zei dat het beter was als ik naar voren zou leunen en over de rand zou hangen. Dus dat heb ik toen gedaan. Omdat ik steeds enorme pijn in mijn rug had heeft Bernd mij tegendruk gegeven, dat was erg fijn! Ondertussen pufte Eva of Marjan met mij mee.

Op een gegeven moment vroeg Eva of ik ook moest plassen. Dat moest ik wel maar ik had geen tijd tussen de weeën om dat te doen. Daarom moest ik het bad uit en naar het toilet. Hier zou ik 1 wee opvangen, snel plassen en dan weer terug het bad in. Dat lukte niet. Ik denk dat ik wel 6 weeën heb opgevangen op de wc en nog steeds niet had geplast. Daarom moest ik op bed gaan liggen zodat Eva een katheter in kon brengen, want met een legen blaas is bevallen een stuk makkelijker. Uiteindelijk is dat gelukt en mocht ik weer het bad in.

Rond een uur of 21:30 voelde ik echt dat de weeën anders werden en dat ik behoefte kreeg om te persen. Omdat mijn ontsluiting al voldoende was mocht dat. Ik weet niet precies hoeveel persweeën ik heb gehad maar tussen elke wee door ging Eva met een doppler naar het hartje van de baby luisteren. Na een tijdje werd het kloppen van het hartje steeds langzamer. Wat natuurlijk geen goed nieuws is. Daarom moest ik op mijn zij (nog in bad) gaan liggen, dat zou kunnen helpen. Inderdaad werd het ritme weer iets sneller maar nog niet snel genoeg. Dus na nog een aantal persweeën duurde het te lang en kon Eva het hartje helemaal niet meer vinden. Ik moest uit bad en op bed gaan liggen. Ook daar hebben we geprobeerd het hartje te vinden maar die klopte veel te langzaam. Daarom heeft Eva de ambulance gebeld.

Aangezien het bad in de weg stond om mij op een brancard naar buiten te tillen moest ik zelf lopen. Ondertussen mocht ik niet persen. Dat is dus echt onmogelijk!! Toch naar buiten kunnen lopen waar ik op de brancard werd gelegd en in de ambulance ben gereden. Bernd mocht vanwege de paniek niet zelf rijden dus hij moest voorin de ambulance plaatsnemen. Omdat ik nog steeds enorme pijn in mijn rug had heb ik de ambulancemedewerkster gevraagd of zij alsjeblieft tegendruk wou geven in mijn rug. Op die manier zijn we met gillende sirene naar het ziekenhuis gereden. Bernd zat voor in de ambulance en kon alles meekrijgen. De ambulancebestuurder belde het ziekenhuis dat ze de lift beneden moesten houden omdat wij er met spoed aan kwamen. Ondertussen heeft Eva met gynaecoloog Spinder gebeld, hij is direct in zijn auto gesprongen en naar het ziekenhuis gereden.

Om 22:55 uur werd ik het ziekenhuis in gereden. Ik moest van de brancard op het bed liggen, maar omdat ik bekkeninstabiliteit had was dit lastig, ik kon namelijk mijn benen niet spreiden. Iemand trok aan 1 been en ik gilde het uit van de pijn, dat ging dus niet! Uiteindelijk goed op het bed kunnen gaan liggen waar ik daar beneden werd verdoofd want ze moesten een knip zetten. Helaas was ik niet goed verdoofd dus de knip voelde ik. Dat deed echt enorm pijn en ik heb uitgeschreeuwd “ik voel het! Ik voel het!”. Toen hebben ze me nog meer verdoofd en floep, om 23:02 was onze lieve Ylvar er. Hij werd meteen op mijn borst gelegd. Gynaecoloog Spinder zei nog wel dat de afspraak van morgenochtend 6 uur blijkbaar niet door hoefde te gaan, haha.

Gelukkig heeft Ylvar er niets aan over gehouden dat zijn hartje zo achteruit ging. Wat een topper!

Marjan bleef bij ons thuis. Toen Bernd de volgende dag terug kwam bleek zij alles opgeruimd te hebben. Dat was echt fantastisch!