Vanwege het verlopen van mijn gratis visum was ik genoodzaakt om Indonesië te verlaten. Dit is de reden dat ik een retourvlucht Darwin heb geboekt en hier acht dagen ben verbleven. Mijn ouders hadden besloten mij te komen opzoeken op Bali, toen zij aankwamen vertrok helaas mijn vlucht naar Australië een paar uurtjes later en heb ze dus maar een uurtje gezien. Gelukkig hebben we later alle tijd om bij te praten. Bij aankomst op de luchthaven in Darwin overviel me op een of andere manier het verschil tussen Azië en Australië. Ik ben al zo gewend geraakt aan de losse manier van leven dat ik even moest wennen aan het ordelijke en aangeharkte ‘Westerse’ Australië. Het begon al toen ik naast het vliegveld kennis maakte met de bordjes-terreur van dit land. Werkelijk alles wat verboden is staat in duidelijke taal op bordjes. ‘NO SMOKING’, ‘NO SITTING ON STEPS’, ‘NO EATING’.
Aangezien het 05:30 in de morgen was toen ik landde in Australië, besloot ik een taxi naar m’n hostel te nemen, twintig minuten en 25 euro later dook ik eindelijk m’n bed in. De volgende dag regende het pijpenstelen en donkere wolken verpestten mijn beoogde stukje wandelen. Er bleek een tyfoon gaande te zijn. Dan maar binnen zitten en een boek lezen. Zoals ik al zei is dit land compleet volgestouwd met bordjes. Ik krijg er de zenuwen van. Vooral als het gaat om roken. Als er één land op aarde compleet is doorgeschoten betreft rookbeleid dan is het Australië. In de openlucht mag nog gerookt worden maar delen van winkelcentra (buiten), openbare parken en zelfs op terrasjes wordt het de rokers erg moeilijk gemaakt. Het toppunt was wel toen ik op een rokersterras zat en met mijn sigaret naar de bar liep. Het blonde geval dat achter de tap stond wees naar mijn sigaret en zei dat dat niet mocht. Er bleek een streep op de vloer voor de bar te zijn getekend en dat was het rokerslimiet. Het verschil tussen de sigaret en de streep op de vloer was amper tien centimeter en ik keek het blonde geval achter de bar dan ook aan en wenste haar slechte karma toe. Toen na enkele dagen mijn – door mijzelf uit Indonesië gesmokkelde – sigaretten op waren was ik helaas toch genoodzaakt een Australisch pakje te kopen. Met pijn in mijn hart én portemonnee kan ik je vertellen. Het pakje kostte maar liefst VIJFENTWINTIG euro. Het pakje is voor negentig procent bedrukt met enge foto’s van rottende ledematen en teksten dat roken nogal schadelijk kan zijn. Op de voorkant van het pakje staat met kleine letters ‘Marlboro red firm filter’ en dit is dan ook het enige relevante dat op het pakje vermeldt staat.
Als reiziger weet ik al jaren dat Australië een duur land is. Ik vind andere landen over het algemeen veel leuker en interessanter dan Australië en daarom vond ik het ook nooit nodig om hierheen te gaan. Één week Down Under staat gelijk aan vier weken Azië. En ik heb het geweten, wat-is-het-hier-duur! Een normaal biertje kost al snel drie euro. Valt mee? Ik heb het over de prijs in de supermarkt, in de kroegen is het al helemaal niet te betalen. Om geld te besparen haalt men hier pitchers. Plastic bekers waar ongeveer 1,1 liter bier in kan. Deze kost zestien dollar wat neerkomt op ongeveer twaalf euro. Koken doen backpackers in de keuken van het hostel. Een avondmaal uit de supermarkt is twee keer zo duur dan in een restaurant in Azië. De gemiddelde Australiër zelf verdient gelukkig genoeg om alles te kunnen betalen. Een baantje bij de Mac Donalds levert ongeveer veertien euro per uur op. De meeste Australiërs gaan dan niet op vakantie in hun eigen land maar naar landen als Thailand en bijvoorbeeld ook Bali. Hier kost alles een fractie van de prijs vergeleken met Aussie en dit is gelijk de reden dat alle Australische toeristen 24/7 katjelam over Bali sjokken.
De derde tot en met de vijfde dag heb ik een georganiseerde tour geboekt, samen met zes andere reizigers heb ik Kakadu National Park en Litchfield National Park bezocht en werden we rondgereden in een 4-WD. Een gelukzalig moment toen ik langs de berm enkele walibi’s (kleine kangaroo) zag maar helaas te kort om ze op beeld vast te leggen. De eerste nacht sliepen we in een snothete tent en de tweede nacht – godzijdank – in een kamer met airco. We bezochten watervallen, termietenbouwwerken van ruim drie meter hoog, een rivier vol krokodillen en rotsen waar de vroegere Aboriginals hun beroemde tekeningen hadden getekend. De Steve Irwin / Freek Vonk-achtige gids had een extreem hoog ‘Amerikaanse overdrevenheid’ over zich maar was zeer vriendelijk en wist veel te vertellen. Lekker boeiend allemaal, volgende alinea!
De morgen na een avondje stappen werd ik wakker met zere ogen en last van mijn keel, dit heb ik wel vaker na het stappen dus ik maakte me geen zorgen. Toen ik in de spiegel keek zag ik ogenblikkelijk veel slijm rond mijn ogen en vond dat ze nogal rood, vies en onooglijk oogden. Een ogenblik dacht ik dat het de alcohol wel zou zijn maar hield toch even een oogje in het zeil. In de avond werd het geprik in mijn ogen mij toch een doorn in het oog en besloot ik naar het ziekenhuis te gaan, een dokter zal er vast meer oog voor hebben toch? Aangekomen bij het Royal Darwin Hospital bleek ik mijn paspoort nodig te hebben, niet aan gedacht. De receptioniste kneep gelukkig een oogje toe en ik kroop door het oog van de naald en mocht plaatsnemen in de wachtkamer. Enige ogenblikken later kwam de zuster die mijn hartslag, bloeddruk en temperatuur opmat, met het blote oog was er dáármee niks mis. Volgende wachtkamer. Ik hield een oogje op de klok maar kwam er al snel achter dat dit lang ging duren, toen eindelijk – NA VIJF EN EEN HALF UUR – de oververmoeide oogdokter mijn ogen had bekeken zijn er monsters genomen voor het lab maar het was hem al duidelijk, conjunctivitis, oftewel bindvliesontsteking. Deze zeer besmettelijke virusinfectie wordt veroorzaakt door bacteriën en geven mijn ogen een prikkend en branderig gevoel, alsof er een beetje zand in je ogen zit. Ik gebruik nu een antibioticum in de vorm van oogdruppels en zal het herstelproces in het oog houden. Mijn ogen zien er nogal luguber uit en daarom draag ik de hele dag een zonnebril, ’t oog wil ook wat natuurlijk.
Wat meteen bij aankomst in Noord-Australië opvalt zijn de Aboriginals. Het zijn donkere mensen, tegen het zwarte aan, hebben een slecht gebit, praten hard en zien er zeer onverzorgd uit. Ze zijn niet overdreven klein of groot maar vooral grof, grote lippen, grote neus en grote oren. Ze hebben geen stijl haar maar ook geen kroes. Als mensen vinden dat ik nu bevolkingsgroepen over één kam scheer, dat klopt. Ik zal er geen lang verhaal van breien maar het komt erop neer dat de blanken de Aboriginals hebben verjaagd en daar nu spijt van betuigen en dit op een typisch westerse manier oplossen: geld geven. De Aboriginals krijgen ruim 500 euro per week van de Australische regering en dit gaat vooral op aan alcohol en drugs. De Aboriginals blijken zeer verslavingsgevoelig te zijn en ik heb geen één nuchter exemplaar kunnen spotten. Eten doen velen uit de afvalbak en slapen kan vanwege de warmte gewoon in de openlucht. Ik, als persoon met een nogal sterk ontwikkeld reukorgaan, hield mijn adem in bij het passeren van deze mensen want een douche hebben sommigen al in tijden niet gezien. Enkele jaren geleden is er onderdak voor de Aboriginals geregeld. Enige tijd later bleken de verslaafden de waterleidingen uit het huis te hebben gerukt om deze te verkopen. Je merkt dat ik een cynische ondertoon in deze alinea gebruik. Ik ben zeker niet racistisch maar als er tot drie keer toe in de wachtruimte van het ziekenhuis een stomdronken en strontvervelende Aboriginal door de beveiliging het ziekenhuis uitgezet moet worden, dan verlies je je geduld wel hoor. Trouwens ook opvallend dat ik in de wachtruimte de enige blanke was en er minstens tien Aboriginals waren, terwijl van heel Australië maar één procent Aboriginal is. Toch wil ik melden dat ik het vreselijk vind om deze mensen zo te zien en dat ik niet begrijp dat er geen goede oplossing geboden kan worden door de Australische overheid.
Reisboeken zijn perfect voor wanneer je thuis bent en inspiratie zoekt voor je volgende avontuur.…
De zomer mag dan voorbij zijn, maar dat betekent niet dat het vakantieplezier stopt. De…
Of het nu zomer, herfst, lente of winter is… Trek die wandelschoenen maar aan en…
De bergen en vulkanen van de Canarische Eilanden zijn een waar natuurwonder. Wandelen door die…
Deze 10-daagse reisplanning voor Gran Canaria is de perfecte mix van relaxen op het strand,…
Ben je op zoek naar wat inspiratie voor je vakantie? Ik snap het, met zoveel…